Eerste indruk

Na een lange en vermoeiende reis, komen we aan op Chennai Airport. Wierookgeur.
Een hittegolf kwam ons tegemoet toen we buiten kwamen en we werden verwelkomt door mannen met snorren met zelfgeschreven borden. Wij zagen als snel het bord ´Karunalaya´.
We hebben gehoord en gelezen over de sfeer in India, maar het zelf meemaken is toch nog anders, bijna niet uit te leggen; De regels op straat zijn anders hier; auto’s mogen links en rechts inhalen, op hoofdwegen rijden ook veel brommers en af en toe fietsers, koeien kwamen we tegen. Het kan allemaal. Er zat een man met vrouw op één brommer met een nog kind van een jaar of twee op schoot. Tegenliggend verkeer rijdt op 1 weg, soms zonder markeringsstreep, de drukte bepaald het de breedte van de weg. Met alle drukte en geluiden op straat, zijn deze mensen heel vaardig met auto rijden.
We zijn prettig ontvangen door de mensen op het project, we hebben eerst een korte rondleiding gehad van Erik (Hij is hier de afgelopen periode vrijwilliger geweest). We hadden wat boodschapjes gedaan, de supermarkt waar we waren, was de stroom uit, dus we hadden geen verlichting. Daarna waren we toch echt kapot en hebben ons teruggetrokken op onze kamer. Even bijkomen van alle indrukken. De jongens slapen overigens op de night shelter (een stukje verderop), omdat ze een nieuwe weg willen leggen en ze bang zijn dat hun night shelter wordt afgebroken.
Dag 2
5:30 uur gewekt door een gebed van de kerk naast ons. Vandaag een leuk uitje met de jongens: naar het pretpark! We haalden de jongens op bij de night shelter met de bus. Ze kwamen nieuwsgierig, maar toch wel afwachtend op ons af. We hebben daar even binnen gekeken en er is daar 1 ruimte (net als op ‘Karunalaya’) waar de kinderen eten, spelen en slapen. De kinderen wilde al snel weten hoe we heten en of we broers en zussen hebben en ze leerden ons handje klap spelletjes. Daarna vertokken richting het zuiden, het meer rijkere deel van Chennai. Na bijna een uur rijden, kwamen we aan bij het pretpark. Je kunt het vergelijken met in Nederland, alleen ziet het er wat meer verouderd uit. Iedereen krijgt een polsbandje en je mag in elke attractie 1 keer. We waren uiteraard de enige blanken in dat hele pretpark, op een gegeven moment waren wij ook een attractie. Iedereen wilde foto’s van ons maken en handjes geven en keken vol verwondering naar ons. Er zijn zo’n 30 kinderen, maar hun namen onthouden.. dat wordt nog wat. Maar de coördinator van de kinderen weet ik nu; Washand (dat is makkelijk te onthouden).
Op de grond eten met je rechterhand, leek me erg lastig, maar na het foefje te weten, valt het best mee. We zijn ook gaan zwemmen, dit is in India gescheiden. Mannen aan de ene kant, vrouwen en kinderen aan de andere kant. Wij werden teruggefloten door de badmeester, want wij gingen aan de verkeerde kant erin. Ruth: oeps,onze eerste overtreding. Vreemd toch hoor, alle vrouwen (dus wij ook) zwemt met de kleren aan. Het was wel heerlijk verfrissend na zo’n warme dag. Zelfs douchen gaat daar met de kleren aan. We hebben de natte kleding gewoon aangehouden en zijn zo de andere attracties weer ingegaan. Onze laatste attractie was een ‘soort achtbaan’, Wij zaten in een karretje. Het ging best hard. We naderden bijna het eind, komen we vast te zitten… Hilarisch! Er komt een medewerker aan en hij klimt op de baan en geeft ons een duwtje en daar gaan we weer. Het was een fantastische dag voor ons en voor de kinderen. Er gebeurt hier zoveel, bijna te veel om op te schrijven.

Liefs, Ruth en Franka